Het begin kan lastig zijn

Zoals bloggen bijvoorbeeld. Wat schrijf je wel en wat laat je achterwege. En wanneer ga je het bijhouden. Dat is pas lastig:). Maar ja, wat schrijf je ook, als er in jouw ogen niks te schrijven valt (er is natuurlijk altijd wel iets te schrijven, I know).

In mijn nieuwe hostel heb ik een aantal hele chille leuke mensen ontmoet. Samen spelletjes gespeeld: Cards against humanity, gewoon omdat het zo fout is. We hebben veel gelachen om al die veel te foute inhumane combinaties. Ook ben ik met een aantal van hen naar een mega grote weekendmarket geweest. Er waren zoveel mooie spullen te koop: van kleurrijke bloemen tot geweldige vintage kleding tot zeepjes in de vorm van watermeloenen. Werkelijk alles kon je er krijgen. Dus ging ik vol goede moed op zoek naar een specifieke jurk, die ik al tijden wil hebben, maar helaas ik slaagde niet in het grote doolhof van spullen. 

Ik ben in mijn eentje naar een serene rustige tempel gegaan. Ik heb niet gemediteerd, want ik snap daar nog steeds niks van. Dus heb ik daar heerlijk naar een audiobook geluisterd. Dat voelde voor mij ook als een soort zen mediteren met op de achtergrond een klingelgeluid en zo af en toe een gong. Alles tranquilo. 

Inmiddels zit ik op het mooie eiland koh tao. De weg er naartoe was ontzettend gezellig samen met Ellie. Zij is werkt samen met verschillende ngo's op bali om de plastic soup tegen te gaan. Je begrijpt: we hadden veel raakvlakken. Dus veel gekletst en gelachen tijdens de lange bus- en bootrit. (Even tussendoor een leuk iets. Toevallig gaat dit over een wc, mijn grote fascinatie en passie met een dikke knipoog ;): tijdens de busrit kon je namelijk heerlijk naar buiten kijken tijdens je bezoekje op het wc en zwaaien naar andere weggebruikers, terwijl er een soort playboynimf naar je keek met een sluikse blik. WTF?! Mijn meest bizarre wcmoment tot nu toe. En ik heb er al genoeg gehad.) 

Eenmaal op het eiland ging ik sportief 4 km op een heuvelachtige weg op zoek naar mijn nieuwe hostel. Hier heb ik daarna een aantal dagen gechilld, totdat ik die megaspin in de badkamer aantrof. Toen heb ik snel mijn biezen gepakt. Wat natuurlijk al mijn plan was (jaja), omdat ik wilde gaan duiken. 

De dag nadat ik van hostel veranderd ben (of was?), heb ik mijn introductieduik gemaakt. Spannend!! Eindelijk kon ik gaan duiken, hier heb ik zolang naar uit gekeken. Het ging dan eindelijk gebeuren. In het begin was het wat onwennig om te ademen onder water, maar na een tijdje ging dit vanzelf. We moesten allemaal oefeningen doen. Na een van die oefeningen schoot ik ineens als een soort ballon naar boven. Ik schrok en raakte een beetje in paniek, want ik kon de rest van de groep niet zien. Zij zaten een heel stuk lager. Hoe ben ik hier beland?! En een betere vraag: hoe kom ik weer daar beneden?Uiteindelijk ging ik omlaag en vond ik weer wat rust. Ik twijfelde daarna sterk of ik door zou gaan. Als ik dat zou doen, dan sowieso bij een andere duikschool. Toen kwam ik bij Scuba Club uit (een Thaise duikschool: lekker investeren in de lokale economie). Carmen, een hele toffe Nederlandse vrouw, heeft me de volgende dagen heel rustig door de duiken heen geleid. Die overigens super mooi waren: scholen barracudas, nemo, christmas tree worms en nog veel meer mooie kleurrijke en soms ook lelijke  vissen. Nu mag ik mezelf ook open water diver noemen:). En ik ga gewoon lekker door voor advanced: nachtduiken, wrakduiken en diepere duiken. Ik ben benieuwd! Het begin was dus lastig, maar als je doorzet dan krijg je wat meer te zien van het mysterieuze leven onder water. Wat ik iedereen kan aanraden. Behalve als je bang bent voor vissen;).

Om het te vieren heb ik gisteren een van de 5 beste pub crawls gedaan van de wereld (althans volgens tripadvisor) met drie aardige Denen. Bizar hoeveel mensen zich hadden ingeschreven. Het meest bijzonder was toch wel de ladyboyshow die blijkbaar in het pakket zat. Hier moest je uiteraard een veel te duur drankje kopen, terwijl je ondertussen kon genieten van playbackende beyonceachtige dansjes uitvoerende ladyboys in hoerige pakjes. Niet echt mijn cup of tea. De reactie van de (aangeschoten) toeschouwers vond ik persoonlijk leuker om te bekijken. We eindigden bij een leuke club/bar. Eindelijk heb ik me weer eens helemaal over kunnen geven aan de beat van de muziek. Dat gaf een overweldigend gevoel van vrijheid/bevrijding na een lastig begin...